Yaşadığımız zaman itibariyle çok yoğunuz.
Yapay gündem dayatmaları şahsi dünyamızda kendine gerçek normlarda yer bulabildi.
Bize ait olmayan şeylerle ilgilenmek, herhangi bir fayda elde edemeyeceğimiz , dokunup düzeltemeyeceğimiz konulara karşı hassasiyetimiz arttı.
Ne zaman kendimize yönelik bir düşünce içine girmeye çalışsak ,kalp ve fikir dünyamızda bir yolculuk yapmaya hazırlansak ,farkında olmadan farklı bir iklimde ,bambaşka bir oyalanmanın ortasında uyanıyoruz.
Hayatımızın sorgulanası kısmına dönüp nereye diye bir soru sormaya kalksak , bir baş kaldırışı ,duygusal bir tepkime ile içimizdeki ayaklanma ortaya çıkıyor.
İrademiz, taş üstüne taş koyma eğilimine girse, bir fidan dikmek amacı elini uzatsa, bir hedef hayali durağanlık duvarından aklımıza yuvarlansa, aniden hisler arasında büyük bir kaçış başlıyor…
Bize bir şey mi oldu?
Kontrolümüz altında olmayan ömrümüz tükenirken..
Bir şeylere dokunmak ve yaşamın anlamının peşinden gidip kaliteli nefesler almak ve bu yolculuğu kutlu bir şekilde tamamlayabilmek için hiçbir şeye ihtiyacımız yok mu?
Olması gereken yerde olmayıp, ayağımıza dolaşan onlarca şeyin ne olduğuna bakmayacak mıyız?
Algı dünyamızın güdülmesi, önemsediğimiz şeylerin en önemli olan şeylerimizin yerine geçmiş olmasının nedenini merak etmeyecek miyiz?
Ya tepkisizliğimiz..
Gözümüze çöken hüznün iki saniye geçmeden yerini anlamsızca gülmeye bıraktığı anları görmeyecek miyiz?
Feci bir trafik kazası haberine üzülmekle birlikte iştahımızın kesilmesine bile izin vermeden neler yiyebileceğimizi planlıyor olmak normal mi?
İçinde değer olan iki kelimeyi konuşacak dostumuzun olmamasını nasıl karşılamalıyız?
Kendimizce bulunduğumuz konforu terk etme korkusu ,eylemselliğin getireceği emek yorgunluğunun tasavvuru nasıl da buz kestiriyor bir şeyler üreteme isteğimizi.
Yine kaybetme telaşı ilişkilerimizi tavizlere taşırken, sabit bir karakter ortaya koymamıza engel olmasını nasıl değerlendireceğiz.
Kendi gerçeğimizi iki yüzlülüğün eşiğine getiren,
Benlik sevgilerin istila ettiği erdem köşeleri gölgelerin karanlığı altında ezilirken,
Yeni bir şeylere başlamak, yenilenmek cesaretini bir kuruntu uğruna feda ederken ,
Evreni kuşatabilecek ruhumuzu bir nokta içine mahkûm edip,
Tutunacağımız her şeyimizi , desinlere, olsunlara, boş verlere bırakırken ..
Her şey yerli yerindeymiş gibi mi davranacağız yine…
Kaybederken ,yiterken ve biterken artık yeter demeyecek miyiz ???
İNSANIN EN DEĞERLİ VARLIĞI HAYATIDIR. HAYATIMIZIN ANLAMSIZLIKLAR İÇİNDE TÜKENMESİNE İZİN Mİ VERECEĞİZ?
MUŞ GİBİ YAPMAKTAN , MİŞ GİBİ YAŞAMAKTAN NE ZAMAN VAZ GEÇECEĞİZ ?
ASLINDA HİÇ MUTLU OLMADIĞIMIZI KENDİMİZE NE ZAMAN İTİRAF EDECEĞİZ?
Evet, itirafın gücüne inanın.
İtiraf etmemek sorumluluk dayatmasının oluşturduğu bir perdedir.
Durumun farkına varmak ve kabul edilmezliğini kendine açıklamak tüm olumsuzluk iklimini değiştirebilir.
İnsanın bu bağlamda ihtiyacı olan en samimi dostluk kedine karşı dürüst davranmasıdır.
Ne olduğumuzu ve ne olmadığımızı,
Ne istediğimizi ve ne istemediğimizi,
Neleri kabul edip , neleri etmediğimizi,
Ne halde olduğumuzu ve nerede olmak isteğimizi,
Yapabileceklerimiz ve yapmayı istediğimiz şeyleri,
Kurtulmak ve kazanmak istediklerimizi ..
KİM OLDUĞUMUZU VE KİM OLMADIĞIMIZI KENDİMİZE İTİRAF ETMEK YENİ BİR MEVSİM BAŞLANGICININ HABERCİSİDİR.
The power of confession
We are very busy in the times we live in.
Artificial agenda impositions have found a place in our personal world in real norms.
Our sensitivity to things that do not belong to us, that we cannot benefit from, that we cannot touch and fix, has increased.
Whenever we try to engage in a self-reflection and prepare for a journey in our world of heart and ideas, we unwittingly wake up in a different climate, in the middle of a completely different distraction.
If we turn to the questionable part of our lives and ask a question about where we are going, a rebellion, an emotional reaction, an uprising within us emerges.
If our will tends to put a stone on a stone, if it extends its hand to plant a sapling, if the dream of a goal rolls into our minds from the wall of stagnation, suddenly a great escape begins among the feelings…
Has something happened to us?
As we run out of life that we have no control over…
Don’t we need anything to touch something, to pursue the meaning of life, to take quality breaths and to complete this journey in a blessed way?
Are we not going to look at the dozens of things that are not where they should be, that are getting in the way?
Aren’t we going to wonder why our world of perception is being driven, why the things we care about have replaced the things that matter most?
And our lack of reaction…
Don’t we see the moments when the sadness in our eyes is replaced by meaningless laughter within two seconds?
Is it normal to be saddened by the news of a disastrous car accident, but to be planning what we can eat without even letting our appetite go?
How should we react to not having a friend with whom to exchange two words of value?
How the fear of leaving our comfort zone and the imagination of the labor fatigue that action will bring freezes our desire to produce something.
Again, how do we evaluate the fact that while the anxiety of losing carries our relationships to compromises, it prevents us from revealing a fixed character.
Bringing our own reality to the brink of hypocrisy,
While the corners of virtue infested by self-love are crushed under the darkness of shadows,
While sacrificing the courage to start something new, to be renewed, for the sake of a delusion,
We can enclose our soul, which can encompass the universe, in a dot,
Are we going to pretend that everything is in place..
Are we going to pretend that everything is in its place…
When we’re losing, dying and dying, won’t we say enough is enough?
MAN’S MOST VALUABLE ASSET IS HIS LIFE. WILL WE ALLOW OUR LIVES TO BE CONSUMED IN MEANINGLESSNESS?
WHEN WILL WE STOP PRETENDING AND LIVING AS IF WE ARE HAPPY?
WHEN WILL WE ADMIT TO OURSELVES THAT WE ARE NOT HAPPY AT ALL?
Yes, believe in the power of confession.
Not confessing is a veil of imposed responsibility.
Realizing the situation and explaining its unacceptability to oneself can change the whole climate of negativity.
The most sincere friendship one needs in this context is to be honest with oneself.
What we are and what we are not,
What we want and what we don’t want,
What we accept and what we don’t,
Where we are and where we want to be,
What we can do and what we want to do,
What we want to get rid of and what we want to gain…
CONFESSING TO OURSELVES WHO WE ARE AND WHO WE ARE NOT IS THE HERALD OF THE BEGINNING OF A NEW SEASON.
M. Safitürk
