Bugünler de veya dünlerden bugünlere alıp getiremediğimiz büyük yoksunluklardan birisi, belki de en önemlisi dostluk olsa gerek.
Küçük şeylerin bile sevgiyle bir araya getirdiği insanları, artık kocaman şeyler bir araya getiremiyor.
Sanki bir birimiz için ağır sorumluluklar oluşturacakmışız gibi kaçışıyoruz bir birimizden.
Kendi şahsi dünyamıza bağımlılığımız ve bu bağımlılığın yönlendirdiği problemlerimiz var artık. İçinde kimse için kaygılanmanın barınamadığı. Aklımızı kuşatan önceliklerin kimseye bir pencere açmadığı…
……….
Çehremizde donan sevinç renkli yapay mutluluklar.
İçimizi kardeşçe acıtmayan ayrılıklar.
Özlemin adını yitirdiği beklentisizlik ufukları…
Başımızın göğsümüze abandığı belirsizlik ve boynumuza asılmış endişeler…
Karabulutlar gibi gönül semamızı kaplamış karanlık düşünceler.
Şüphe ve tereddüt sultasının tuttuğu köşelerden güven duygusuna gölge düşüren esaret…
Ömür sayfaları çevrildikçe kalbimize daha derin atılan çentikler.
Yılgınlığımızı bastırmak için içimize çektiğimiz boşluk tünelleri.
Eşkalsiz uğultuların kol gezdiği ruh sokakları…
Hiçbir yalnızlığa benzemeyen yalnızlıkların belki on öğün sofra kurup kaldırdığı gündüz ve geceler.
Yine de hiç bir şey yokmuş gibi verdiğimiz maskeli yaşam belirtileri.
Hayat nabzının üzerine yığılmış yıkımların altında son nefesini veren mavera.
Hissiz bir bencilliğin benlik bile yapamadığı çaresiz gururlar.
Ve için için tükendiğimiz gerçeğinin denge bozan eriyişlerini seyrettiğimiz çaresizlik…
……………..
Bir omuzluk teselli,
Bir dua avucunda içtenlikle yer bulamamak..
Bir kürek kül için olsun kimsenin kapısını çalamamak..
Ahde vefası silinmiş bir veresiye defterini alacaklılık koynunda taşımak ..
Ve yarayıştan uzaklaşarak ,yavaşça her şeyden el çektirilmek..
Yolları arkadaşsız bırakmak ve yollarda yarensiz kalmak..
…….
Bu yakıcılık bir Özyurt daveti midir?
Yoksa gurbet dolu zemheri bir ceza mı?
……..
Bu bir çökmüş mü ?
Kapısı kapanıklığın en açık şekli bu mudur?
Göz göre göre içinde kaybolunan şeyler, alışkanlık yenilgisine neden olan ve en ortada bulduklarımız mıdır?
Yaşam tarzımız aslımıza geçişimizi engellemekte midir?
Yoksa onarıcı kaynaklardan birisi olan, edilemeyenlerin ve tutulamayanların insan kalbine bıraktığı hüzünden mahrum muyuz?
İnsanı erdemli kılan ve kendi kendi yetinmesini sağlayan güç merkezinden biri olan maddi manevi cömertliğimizi, vicdani varlığımızı çöle çeviren cimrilikten kurtulamadık mı?
Yüzlerce dikeni ile canımızı yakan gizli ve açık kibrimizi alçak gönüllük toprağında gömemedik mi?
Ki ; gerçek hayat oradan filizlenir derler…
……..
Kabuğunu kırmak mı?
Yoksa kabuğunla beraber kırılıp ezilmek midir başımıza gelen…
………
Breath
One of the greatest deprivations that we have not been able to bring today or from yesterday to today, perhaps the most important one, is friendship.
Even the small things that bring people together with love are no longer brought together by big things.
We avoid each other, as if we are going to burden each other with heavy responsibilities.
We are addicted to our own personal world and we have problems that arise from this addiction. Where worrying about no one finds no refuge. The priorities that surround our minds do not open a window for anyone…
……….
Artificial happiness, the color of joy that freezes on our faces.
Separations that don’t hurt us as brothers and sisters.
The horizons of expectationlessness where longing has lost its name…
Uncertainty with our heads on our chests and worries hanging around our necks…
Dark thoughts that cover our hearts like dark clouds.
Bondage that casts a shadow on the sense of trust from the corners where doubt and hesitation hold sway…
As the pages of life are turned, the notches in our hearts deepen.
Tunnels of emptiness that we inhale to suppress our disappointment.
Streets of the soul where unidentifiable humming wanders…
Days and nights when loneliness sets tables unlike any other loneliness, perhaps for ten meals.
Yet the masked signs of life we give as if nothing is happening.
The mavera breathing its last breath under the destruction piled on the pulse of life.
The helpless pride that an insensitive selfishness cannot even make me.
And the helplessness with which we watch the destabilizing melting of the fact that we are being consumed…
……………..
A shoulder consolation,
Not being able to sincerely find a place in the palm of a prayer.
Not being able to knock on anyone’s door for a shovel of ash.
Carrying a credit book in the bosom of a creditor whose loyalty has been erased.
And slowly withdrawing from everything, moving away from usefulness.
Leaving the roads friendless and the roads comradeless…
…….
Is this burning an Ozyurt invitation?
Or a punishment of expatriation?
……..
Is this a collapse?
Is this the most obvious form of closure?
Are the things that are obviously lost in it, the things that cause habitual defeat, the things we find in the middle?
Is it our way of life that prevents us from returning to our origin?
Or are we deprived of one of the sources of restoration, the sadness in the human heart of what cannot be obtained and what cannot be kept?
Have we not gotten rid of the stinginess that turns our material and spiritual generosity, one of the power centers that make human beings virtuous and self-sufficient, and our conscientious being into a desert?
Have we not buried our hidden and open arrogance, which hurts us with hundreds of thorns, in the soil of humility?
They say that real life sprouts from there…
……..
To break your shell?
Or to be broken and crushed along with your shell…
………
M. Safitürk
