Sorunların içinden çıkılmaz görünümü bir sonuç etkisidir.
Birikimler taşma noktasına geldiğinde karşı koyulamaz birçok durum meydana gelir.
İnsanı şaşırtan ve ne yapacağınız bilemez konuma taşıyan telaş tüm düşünce sağlığını tehdit eder.
İçsel yıkımın başladığı bu nokta her geçen gün biraz daha yıpranır.
Belki basit tedbirler ile engellenebilecek bir hadise, abartılı yaklaşımlar ile olduğundan fazla büyük görünerek, gerçeğin hayale, muhakeme dengesinin kuruntuya karıştığı bir tablo şeklinde karşımızda durur.
Bu gulyabani öyküsü çözüm arayışlarımızı baskılar.
Sürekli artan içsel bir taciz kalbimizi yorar.
Böylelikle yaşamımız süresince ruhumuzda barındırdığımız güç kaynaklarımızda sızma başlar.
Hayatımız acılaşır.
Neşeli günlerimiz yerini üzüntülü zamanlara terk eder.
Yetindiğimiz yetkinliklerimiz değerini yitirir.
Dualarımız avurtlarımızda şişer.
Ellerimiz iki yana düşer.
Bir teselli esintisi gönümüze uğramaz.
Ne oldu bana diye akıl odalarında dolanan bir avare ben ile karşılaşıveririz his dünyamızın çeşitli menzillerinde.
Bir bir anlamını kaybeden an’lar uğrar düşünce evimize.
Ve mutsuzluk ..
Dayatma bir ümitsizlik..
Zorunlu bir durgunluk zorlar bugün ve sonrasını…
Kötü yalnızlık diyeceğimiz bir sınıra doğru bizi sürükleniriz yavaş yavaş …
…
Depresif çöküntü durumu sürekli ağırlaşan bir yapıdadır. Kendi kendine pozisyonunu değiştirmesi beklenemez. Vakanın oluşturduğu alaca karanlık kişiye net bir görüş açısı vermez.
Kendini yukarıda örneklenen anlatıların dâhilinde gören bir kişinin yardım istemesi çekinilecek bir şey olmamalıdır. Hakkında çözüm araması saygı duyulacak insani bir farkındalıktır.
Unutulmamalıdır ki; dünya hayatında beşeri ilişkiler ve medeni konumlama planında belirlenen detaylı içeriklerde birlikte hareket etme, dayanışma, muavenet esası hâkim kılınmıştır.
Bu bağlamda var olan sebepler bazı aktarım ve dokunuşların perdelendiği zarflardır.
Ve çoğu insan eliyle gerçekleşir.
Together it is possible
The seeming intractability of problems is a consequence effect.
When accumulations reach the point of overflowing, many irresistible situations arise.
The rush that confuses people and makes them not know what to do threatens their entire mental health.
This point, where inner destruction begins, wears out a little more each passing day.
Perhaps an event that can be prevented with simple measures, with exaggerated approaches, appears larger than it is and stands before us in the form of a picture where reality is mixed with imagination and the balance of reasoning is mixed with delusion.
This ghoulish story suppresses our search for solutions.
An ever-increasing internal harassment wearies our hearts.
In this way, the sources of strength that we have harbored in our souls throughout our lives begin to leak.
Our life becomes bitter.
Our days of joy give way to times of sadness.
Our competencies lose their value.
Our prayers swell in our palms.
Our hands fall to our sides.
A breeze of consolation does not come to our hearts.
We encounter a wandering me wandering around in the rooms of the mind asking what happened to me in various ranges of our world of feeling.
Moments that lose their meaning one by one come to our house of thought.
And unhappiness.
An imposed hopelessness.
A forced stagnation forces today and beyond…
Slowly we drift us towards a limit that we will call bad loneliness …
…
The depressive depression is of a constantly worsening nature. He cannot be expected to change his position on his own. The twilight created by the case does not give the person a clear perspective.
A person who sees himself/herself in the narratives exemplified above should not be afraid to ask for help. Seeking a solution is a human awareness to be respected.
It should not be forgotten that in the detailed contents determined in the plan of human relations and civilized positioning in the life of the world, the principle of acting together, solidarity, and cooperation is dominant.
The reasons that exist in this context are the envelopes through which some transfers and touches are veiled.
And most of them are realized by human hands.
M. Safitürk
