İnsanın kendine yabancılığı, belki de kendine olan alışkanlığı ile başlar. Alışkanlıkların ise yer değiştirme gibi bir alışkanlığı yoktur. İşte bu kısır döngüyle ortaya çıkan hâkim güç, duygular arasında etkileşim ve iletişimi engeller.
Durumu olduğu gibi kabullenmek, sonuç için söylenen sözlerdedir. Yoksa hiçbir girişimde bulunmadan ileri sürülen vaziyet benimsenmesi, durumu kabul değil, konumu kabul etmek ve durağanlığı benimsemektir.
Dolayısıyla bu pozisyonda insanın donanımsal iç dünyasında bir tanışma ve alış veriş gerçekleşemez. Hisler bir birinin kapısını çalacak gerekçe ve ihtiyaç duyulan gereksinimleri edinim için aksiyon alma dürtüsü hissedemez.
Böylelikle fikir ve duyu yitirimini netice veren sistemsel koordinasyon hatlarının kopuşu, varoluş gerçeğine ait amaç ve eylemsellik akışını akamete uğratır.
Bu bağlamda insanın kendini hor kullanması, öz varlık tüketimdeki el açıklığı; yaşamını bedelsiz elde ettiği zannından ibarettir. Söz konusu sanı ve faraziyat türevleri belirgin bir şekilde kendini göstermez. Ancak bedel gerektiren her değer oluşumu esnasında, ataletten aldığı konforu bozmamak önerimini, sezi formunda kullanarak, akla görevsizliği telkin eder ve iradenin şevkini kırar.
Fakat olay ve sorumluluklara karşı alınan tavır ve tutumlardan biriken sonuçsal yaptırımlarla –davranış ve duruşun türüne göre – kayıplar başladığında her yiten unsurun değeri de ortaya çıkar. Ve genelde tüm travmatik hasarlar iş işten geçtikten sonra oluşur.
İnsan doğasında gerçekleşen tüm olumlu olumsuz karşı karşıya gelişler, verimli çatışmaların fitilini ateşlemek içindir. Ve insanın galibiyet yetisi ve sahip olduğu diğer kabiliyetler, yenilgiye sebep olan nedensel etkinliklerin çok üzerindedir.
Başa gelmesi muhtemel tüm sorunlar, alınan gerçekçi önlemler ile önlenebilir. Uygulanan tedbirlere rağmen ortaya çıkan ve hesapları alt üst eden zarar verici gelişimler ise; insanın sahip olduğu güç farkındalığı ile mücadele edilebilen türdendir.
Çünkü problemlerin doğasında çözümde bulunur. Ve hiçbir sıkıntı mutlak zorluk içermediği gibi, kendisi ile birlikte bir kolaylığı getirebilecek biçimde şekillenir.
Bu nokta da insanın mağlubiyeti ise, üzerine düşeni yapmamak, ihmal ve olmaması gereken yerde bulunmak gibi yanlış yönelimlere bağlıdır.
Ayrıca yıkımın yapmaktan kolay olması, varlığı devam ettiren ve yaşamsal döngüyü oluşturan parçalardan birinin işlevini durdurması, küçük kıvılcımların büyük yangınlar meydana getirebilme özellikleri, sorumlulukların terk edilmesi gibi etkenler büyük ve ağır sonuçlar meydana getirebilir.
Bununla birlikte insanın kendine uzaklığı, bireysel gelişime yönelik yatırım eksikliği bulunuyorsa, öncelikli olarak anlama ve kavrama potansiyeli verimsiz hale gelir. Dolayısıyla yukarıda söz edilen negatif etkileşimlerin baskısı altına girmekten kaçınamaz. Ve bu durum bir silsile şeklinde onu daha fazla yoracak ezintilere sebep olur.
Örneğin, kendisine zarar verecek şeyler ile ilgili yapılan tekliflere hayır diyemeyecek kadar tepkisel zayıflıklar içine girer.
Bunun yanısıra, kendine hiçbir faydası olmayan, oyalayıcı, gerçek dünyadan soyutlayan, duygu ve düşünceleri üzerinde olumsuz izler bırakan şeylerle ilgilenmekten kendini alamaz.
Çünkü nitelikli bilgi ve ilkesel deneyimden oluşmamış bir irade, erdem gibi soylu bir gerekçeden esinlenemez.
Evet, insana meydan okuyucu bir dirayet sağlayan kuvvet, yaratılışında olan asalettir. İnsan bu asil değeri ile varlık onurunu zedeleyici şeyleri kabul etmez, onu basitleştirici davet ve zorlamalara boyun eğmez.
Eğer eksik olanlar giderilmez ve boşluklar doğru dolgu malzemeleri ile doldurulmaz ise,
Anlamsız çağrılara karşı duramama,
Faydasız ve yıpratıcı şeylerle alakadar olmaktan kendini alı koyamama,
Olaylar hakkında fayda ve zarar açısından değerlenme yapamama,
Prensip ve nitelik yoksunluğu,
Nerede ne yapacağını bilememe gibi tutukluluk halleri ortaya çıkacaktır.
Evet, insan kendini tanımaz veya tanımaya çalışmaz ise sadece tesadüflerle yaşar. Rastantısal bir hayat algısı olur. Ve kendine ait bir hikâyesi olmaz. Başkalarının sahip oldukları ile övünen ve onlara benzeme dileği ile kendini teselli eden yapmacık bir kişilik olarak ömür sürer.
Yine insan, becerileri, zayıf ve güçlü yönleri hakkında deneyimsel bir bilgiye erişmez, karakteri ile yüzleşmez ise doğal cesaretini yitirir. Hayatına temas eden ve etme ihtimali olan her şeyden çekinir. Pozisyonun değişmesinden korkar ve duygusal bir istifçiye döner. Yani bir tür paranoya içine girer.
Ve yine insan, akıl düzeneğinin sağlıklı işleyişini temin eden; anlayış, kavrayış, idrak, fikir, hafıza, muhakeme, yani tümüyle iz’an sahibi olamaz ise; bilgi dağarcığını geliştiremez, kontrol ve hâkimiyet iradesini yitirir, karar ve eylem süreçlerinin işlevselliğini durağanlaştırır. Böylelikle yönelimleri, harici etmenler tarafından belirlenmiş olan, direkt, endirekt ve subliminal güdüme ayak uydurmak zorunda kalır.
Ve buna bağlı olarak eğilimleri çok yönlü bir şeklide çarpık ve karmaşık etkileşime açık olur.
Bu bağlamda tüketici şahsiyet sınıfına dahil olan bir mizaç ,davranış olgunluğu ve analitik müdahale refleksleri edinemez.
Nihayetinde insan, bilmek ve anlamak için kendini zorlamaz, içindeki direnişi kıramaz, olumlu meyillerini harekete geçirmek için iradesini ikna edemez ise dimağı işlevsiz kalır. İşlevsiz bir dimağın üretim ve bağ kurum yapısı çöktüğünden yararlı hiçbir bilgi ve ilgiyi kendinde barındıramaz.
Oysa farkına varılmış bir bilgi yoksunluğu, bilmek şevkini veren ve öğrenmeye yönelik merak oluşturan bir isteklendirme mesajıdır. Bu mesajın doğru bir şekilde algılanmaması tüm arayış, buluş, anlayış, gelişime açılan kapıları kapalı tutar.
Evet, durağan formda bulunan bir insanda yaşam amacına yönelik bir olgu gelişmez. Yaşam gayesi olmayan bir insanın hedefi de olmaz. Ve bu durum ve konumda bulunan bir kişinin düşünsel aydınlığı, çevresel ilgililiği, sosyal iletişimi ve evrensel aidiyet duygusu bulunmaz.
Ve böyle bir insan, insan olmanın; hayatı sorgulayan ve kendinin ve tüm varoluşa ait hakikati arayan, sistemsel gerçekliğin bilinçsel izini süren ve düşünsel değerlilik derecesindeki seçkin varlık seviyesinden, yeme, içme, barınma ve üreme dürtüleri ile hareket eden basit canlı seviyesine iner.
Evet, insanın kendine karşı yükümlüklerini bilmeyerek veya önemsemeyerek yerine getirmemesinden çıkan bu sonuçla bitecek bir hayatı yaşamak, insanın yaratılış niteliğine ait onursal ve ruhsal değerler ile bağdaşamaz.
Bu nedenle insan, sahip olduğu aklını; teorik ve pratik öğrenme, ilgili olduğu her şeye karşı amaçsal ve işlevsel anlayış, nitelik ve nicelik bağlamında ayrıştırıcı bilgi edinimi, tercihsel yetkinlik kazanımı, zarar ve zararlılıktan çekilmenin iradi etkinliği, yaşama dair amaç ve hedef sahibi olmak ilkeselliği, üretim ve davranışsal nitelik kriterleri ile bezemelidir.
Bununla birlikte doğru tercihleri ile teşekkül edecek duygularını: bireysel hazlar, şahsi tatminler, ego merkezli plan ve eylemler ile yıpranmadan uzak tutarak, suni ve değersiz şeylerin içine yerleşmesine izin vermeden, her şeyin hakikatinde olan güzellik yönlerini müşahede ederek, iyi ve faydalı şeylerin mahiyetinde olan hoşnutluk verici çağrıya yönelerek, hislerinin yönetimini gerçekleştirecek kalbini ,hakikate dair bilgelik ve ilgililik beslemelidir.
Yine insani, yaratılış formunu korumak ve her şeyin özünü bulmak için çabalayan vicdanının sesini dinlemelidir.
Çünkü bu ses, zarar verici şeylere karşı direnç gösteren, yanlış yönelimlerden duyduğu rahatsızlığı hem insanın aklına hem de kalbine bildiren ve varoluş saygınlığına ait hakların gerçekliğinden haber vermektedir.
Ve insan, bütünsel varlığının örgüsünü canlı tutan ruhunu ve fiziksel ve içsel hayatını devam ettirdiği can sağlığını bilinçli bir şekilde ve özveri ile gözetmek zorundadır.
Çünkü insanı insan yapan değerlerin hayat kaynağı ve yaşanmışlıkların sorumlu hafızası bu habitattır.
Özetle;
İnsanın aklı bilmeye ve öğrenmeye kayıtsız kalmamalıdır.
Çünkü insanın tüm içsel ve bir anlamda fiziksel tutsaklığı bilgisizliği nedeniyledir.
Ve bu nedenle çelişkiler içinde kalır ve yine bu sebeple dış etkenler tarafından istemsizde olsa yönetilir.
Yine bu sebeple korkular, kuruntular tarafından kuşatılır. Yine bilgisizliği sebebi ile ortaya çıkan ümitsizlik, onu karanlıklar içinde bırakır.
Anlamak, farkına varmak, olayların içeriğini, hakikatin özünü kavrayabilmek , öğrenerek bilmeye bağlıdır.
Ve insan ancak bilgi yoluyla kendini tanıyabilir. Mizacını, karakterini, kabiliyetlerini ölçümleyebilir.
Yine ancak duygularını tanıdığı, hislerinin etki ve tepkisel yapısını bildiği kadarıyla kararlıdır.
Ve kendini bilgi ile sakınabilir, bilgi ile kazanabilir ve yine bilgi ile korunabilir.
Bireysel yeterliliği, insani ilişkilerindeki saygınlığı bilgi ile elde edilebilir. Erdemlilik, ciddiyet, tevazu yine bilgi ile insanda toplanan özelliklerdendir.
İkinci olarak: insan kalbini ona ait olmayan, yakışmayan, ıstırap içinde bırakan değersiz ve yapay şeylerin ağırlığı altında bırakmamalıdır.
Çünkü yapılan yaşamsal tercihlerin etkisi ile halden hale giren, kaotik tepkiler, durumsal bozukluklar olarak dışa vuran veya kendini kendi içine gömmek zorunda kalan duygular, istemedikleri ve benimsemedikleri dayatmalarla dejenere edilmemelidir.
Yanlış şeylerle ilgilenmiş, zarar verici şeylerle meşgul olup kendi değer hazinesi tüketmiş bir kalp, inancını yitirdiğinde derin bir sessizliğe bürünür. İnsanın duyusal ölümü bu sessizlikle başlar. Kalbin ölümü demek his dünyasının bilincini kaybetmesi demektir.
Üçüncü olarak: insanın bir anlamda içsel kontrol merkezi olan vicdan duygusu ancak hakikatin hakiki ışığına eriştiğinde gerçek aydınlığa çıkabilir. Bunun için sahip olduğu içsel şuurun araştırıcı niteliğinin kendine uygun bir yolda ilerleyişi temin edilmelidir.
Çünkü – çeşitli hırslar ve muhtelif düşkünlükler ile tahrip edilmemiş ise – yanılmayacak ölçülere sahip olan ve varoluşa ait yaratılış bilincini taşıyan vicdan olgusunun kendi doğasında olan hakikat arayışları; yaşam kalitesi olarak insan ömrünü düzenleyebilecek bir niteliktedir.
Evet, her şeyi yerli yerine koyabilecek bu duygusal ve sezisel bilince sahip değeri, canlı ve sağlıklı tutmak için sorgulamalarına ve ikazlarına önem vermeli ve yanlış cevap yüklemeleri yapılmamalıdır.
Dördüncü olarak: Bedeninizi ayakta tutan, düşünce ve his sistematiğine enerji temin eden ruh sağlığı, akıl, kalp, ve vicdan birlikteliğinden doğacak bilgelikle zenginleştirilmelidir.
Böylelikle sistemsel varoluş organizasyonunun tüm etmenleri bir biri ile etkileşim içine girecektir. Bir birini arayan ve entegrasyonu tesis edecek olan denge uçları bir birine eriştiğinde, ruhsal boyutun tümsel iletişimini netice verecektir.
Her şeyin olması gerektiği noktada olmasını sağlayan bu senkronizasyonun işlevsel etkinliği için, İnsanın kendini bütünsel gerçekliği ile tanıması, doğasında var olan donanıma ait yapısal bilgiye ve duyusal yaşam şubelerinin bağlı olduğu hissel ağlarının işleyişine ait bilinçli farkındalık sahibi olması gerekmektedir.
Örneğin:
Duygularının varlık sebebi, özellikleri ve işlevsel niteliğinin nedenselliği,
Sahip olunan fikirsel ve hissel donanımın içsel ve dışsal anlamda yerleşim özelliği ve fonksiyonelliği,
Ruhsal düzende aksiyon almış etkileşime açık ve aktif olan sistemsel örgünün varoluş yasalarında örtüşen ilkesel karşılık değerleri gibi bilgilerin edinimi, insanı yaratılışında olan mükemmellik seviyesine çıkarır.
Bununla birlikte, söz konusu duyusal ve düşünsel olguların gelişimi, yaşamsal bütünlükte var olan kontrol dışı yapısal faaliyetler ve hayat şartları gereği gelişen planlı ve plansız durumlarda konum almasına yönelik olarak; karşılama, kabullenme, ret, değerlendirme, analiz, somut ve faydalı forma dönüştürme, ölçümleme, çekinme, çözüm, tahammül, sabır, girişim, üretme, deneyim, aktarım, tekâmül gibi çok yönlü stratejik reaksiyon kabiliyetini ortaya çıkartır.
Bu kompleks yapının çıktı karşılığı tekâmül, yani insani erdemlilik bağlamında kazanılmış olgunluktur.
Evet,
Yaratılış kütüphanesinin en değerli kitabı insanın kendisidir.
Bu nedenle insan varoluşa ait her neyi bilmek, anlamak istiyorsa kendi kitabında yazılan satırları okumalı ve hakikati kavramak bilincine erişmek istiyorsa önce kendini tanımalıdır…
Awareness of self-knowledge
One’s alienation from oneself perhaps begins with one’s habits. Habits, on the other hand, have no habit of changing places. The dominant power that emerges with this vicious circle prevents interaction and communication between emotions.
Accepting the situation as it is is in the words spoken for the outcome. Otherwise, adopting a position without taking any initiative is not accepting the situation, but accepting the position and adopting stasis.
Therefore, in this position, there can be no meeting and exchange in the inner world of the human being’s hardware. The senses cannot feel the impulse to take action to acquire the needed requirements and reasons to knock on each other’s doors.
Thus, the rupture of systemic coordination lines, which results in the loss of ideas and senses, disrupts the flow of purpose and action belonging to the reality of existence.
In this context, man’s self-deprecation, his open-handedness in self-consumption, consists of the delusion that he gets his life for free. This delusion and its hypothetical derivatives do not manifest themselves in an obvious way. However, during every value formation that requires a price, the suggestion of not disturbing the comfort of inertia, in the form of intuition, inculcates dutifulness in the mind and breaks the enthusiasm of the will.
However, when the losses begin – depending on the type of behavior and stance – with the consequential sanctions accumulated from the attitudes and attitudes taken towards events and responsibilities, the value of each lost element is also revealed. And usually all traumatic damage occurs after it is too late.
All the positive and negative confrontations that occur in human nature are meant to spark productive conflicts. And the human capacity for victory and other human capabilities far exceeds the causal events that lead to defeat.
All potential problems can be prevented by taking realistic precautions. The damaging developments that arise despite the measures taken and upset the calculations are the kind that can be fought with the awareness of the power that human beings possess.
Because problems inherently have solutions. And as no problem contains absolute difficulty, it is shaped in such a way that it can bring an ease with itself.
At this point, human defeat depends on wrong orientations such as not doing one’s part, negligence and being where one should not be.
In addition, factors such as the ease of destruction, the cessation of the functioning of one of the parts that maintains existence and constitutes the vital cycle, the ability of small sparks to create large fires, and the abandonment of responsibilities can produce great and severe consequences.
However, if there is a distance from oneself and a lack of investment in individual development, the potential for understanding and comprehension becomes inefficient. Therefore, he cannot avoid falling under the pressure of the aforementioned negative interactions. And this leads to a cascade of oppression that exhausts him even more.
For example, he or she may become so reactive that he or she is unable to say no to offers of things that would harm him or her.
In addition, he cannot help being interested in things that do not benefit him, that distract him, that isolate him from the real world, and that leave negative traces on his feelings and thoughts.
For a will that is not formed by qualified knowledge and principled experience cannot be inspired by a noble cause like virtue.
Yes, the force that provides man with a defiant resilience is the nobility of his creation. With this noble value, man will not accept anything that undermines the dignity of his existence, nor will he submit to invitations and compulsions that demean him.
Unless what is lacking is filled and the gaps are filled with the right fillers,
Inability to resist meaningless calls,
The inability to restrain oneself from engaging in useless and tiresome things,
Inability to evaluate events in terms of benefits and harms,
Lack of principle and quality,
There will be a state of detention, of not knowing where to go and what to do.
Yes, if one does not know oneself or does not try to know oneself, one lives only by coincidence. He has a perception of life based on coincidence. And he does not have a story of his own. He lives as an artificial personality who brags about what others have and consoles himself with the wish to be like them.
Again, if a person does not gain experiential knowledge about his/her abilities, weaknesses and strengths, if he/she does not face his/her character, he/she loses his/her natural courage. He is afraid of everything that touches his life and everything that might touch it. He fears a change of position and becomes an emotional hoarder. In other words, he gets into a kind of paranoia.
And again, if a person cannot have understanding, comprehension, cognition, insight, idea, memory, reasoning, i.e. total cognition, which ensures the healthy functioning of the mental apparatus; he cannot develop his knowledge, loses the will to control and dominate, and stagnates the functionality of decision and action processes. Thus, its orientations are forced to conform to the direct, indirect and subliminal motivation determined by external factors.
And accordingly, their dispositions are open to multifaceted distortions and complex interactions.
In this context, a temperament that belongs to the consumer personality class cannot acquire behavioral maturity and analytical intervention reflexes.
Ultimately, if one does not push oneself to know and understand, if one cannot break the resistance within oneself, if one cannot persuade one’s will to activate one’s positive tendencies, one’s mind becomes dysfunctional. A dysfunctional mind cannot harbor any useful knowledge and interest, as its production and bonding institutional structure collapses.
However, a realized lack of knowledge is an incentive message that gives the enthusiasm to know and creates curiosity to learn. Failure to perceive this message correctly keeps the doors to all search, invention, understanding and development closed.
Yes, a human being in a static form does not develop a purpose for life. A person who has no purpose in life has no goals. And a person in this state and position lacks intellectual enlightenment, environmental concern, social communication and a sense of universal belonging.
And such a person descends from the level of being a human being, a distinguished being who questions life and seeks the truth about himself and the whole existence, who consciously traces the systemic reality, and who is intellectually valuable, to the level of a simple creature who acts on the impulses to eat, drink, shelter and reproduce.
Yes, living a life that ends with this consequence of ignorance or disregard of one’s obligations to oneself is incompatible with the dignity and spiritual values of the nature of human creation.
For this reason, human beings should adorn their intellect with theoretical and practical learning, a purposeful and functional understanding of everything they are interested in, the acquisition of differentiating knowledge in terms of quality and quantity, the acquisition of competence in choices, the voluntary effectiveness of withdrawal from harm and harmfulness, the principle of having a purpose and goal for life, and the criteria of production and behavioral quality.
In addition to this, he should nourish his heart with wisdom and interest in the truth by keeping his emotions, which will be formed with his right choices, away from being worn out by individual pleasures, personal satisfactions, ego-centered plans and actions, not allowing artificial and worthless things to settle in it, observing the beauty aspects in the truth of everything, turning towards the pleasing call that is the essence of good and beneficial things, and managing his feelings.
Again, man should listen to the voice of his conscience, which strives to preserve the form of creation and to find the essence of all things.
For this voice informs both the mind and the heart of the human being of the reality of the rights to the dignity of existence, resisting what is harmful, and informing both the mind and the heart of the human being of its discomfort with wrong tendencies.
And the human being has to consciously and self-sacrificially take care of his/her soul, which keeps the weave of his/her holistic being alive, and his/her vital health, which sustains his/her physical and inner life.
Because this habitat is the life source of the values that make human beings human and the responsible memory of experiences.
To summarize;
The human mind should not be indifferent to knowing and learning.
Because all of man’s inner and in a sense physical captivity is due to his ignorance.
And for this reason he remains in contradictions and for this reason he is ruled, even involuntarily, by external factors.
Again for this reason it is surrounded by fears and delusions. Again, the hopelessness that arises because of his ignorance leaves him in darkness.
To understand, to realize, to grasp the content of events, the essence of truth, depends on knowing through learning.
And it is only through knowledge that man can know himself. He can measure his temperament, his character, his abilities.
Again, he is determined only to the extent that he recognizes his emotions and knows the impact and reactive structure of his feelings.
And it is through knowledge that one can protect oneself, gain knowledge and protect oneself.
Personal competence and dignity in human relations can be achieved through knowledge. Virtuousness, seriousness, humility are also qualities that can be acquired through knowledge.
Secondly, one should not let one’s heart be weighed down by worthless and artificial things that do not belong to it, that do not suit it, that cause it to suffer.
Because emotions, which are transformed from state to state under the influence of the life choices made, which manifest as chaotic reactions, situational disorders, or which have to bury themselves within themselves, should not be degenerated by impositions that they do not want and do not adopt.
A heart that has been preoccupied with the wrong things, that has consumed its treasure trove of values by engaging in harmful things, falls into a deep silence when it loses its faith. The sensory death of man begins with this silence. The death of the heart means the loss of consciousness of the world of feeling.
Thirdly: the sense of conscience, which is in a sense the inner control center of man, can only come to true enlightenment when it reaches the true light of truth. For this, the inquisitive nature of his inner consciousness must be ensured to proceed on a path that suits him.
Because – if it is not destroyed by various ambitions and various indulgences – the search for truth, which is inherent in the nature of the phenomenon of conscience, which has infallible measurements and carries the creation consciousness of existence, is capable of regulating human life as a quality of life.
Yes, in order to keep this emotional and intuitive value, which can put everything in its place, alive and healthy, we should attach importance to its questioning and warnings and not load it with wrong answers.
Fourthly: Mental health, which sustains your body and provides energy to the system of thought and feeling, should be enriched with the wisdom that arises from the unity of mind, heart, and conscience.
In this way, all the factors of the systemic organization of existence will interact with each other. When the ends of balance that seek each other and establish integration reach each other, it will result in the holistic communication of the spiritual dimension.
For the functional effectiveness of this synchronization, which ensures that everything is at the point where it should be, it is necessary for the Human Being to recognize himself/herself with his/her holistic reality, to have structural knowledge of the equipment inherent in his/her nature and to have conscious awareness of the functioning of the sensory networks to which the sensory life branches are connected.
For example:
The reason for the existence of emotions, their characteristics and the causality of their functional nature,
The internal and external layout and functionality of the intellectual and emotional equipment,
The acquisition of knowledge such as principled correspondence values that coincide with the laws of existence of the systemic pattern, which is open to interaction and active in the spiritual order, raises human beings to the level of perfection in their creation.
However, the development of the aforementioned sensory and intellectual phenomena reveals a multifaceted strategic reaction capability such as reception, acceptance, rejection, evaluation, analysis, transformation into concrete and useful form, measurement, hesitation, solution, endurance, patience, patience, initiative, production, experience, transfer, and evolution in order to take a position in planned and unplanned situations that develop due to the out-of-control structural activities and life conditions that exist in the vital integrity.
The output of this complex structure is maturity, that is, maturity gained in the context of human virtue.
Yes,
The most valuable book in the library of creation is man himself.
For this reason, if man wants to know and understand everything that belongs to existence, he must read the lines written in his own book, and if he wants to reach the consciousness of grasping the truth, he must first know himself…
Murat Safitürk
